Ezerçiççi 2 Giaimo 1924/Il primo discepolo di S. Francesco

Ezerçiççi de tradüçiun de Teresa Giaimo
Vitta de san Françescu d'Ascixi in purtulian
5. U primmu discippulu de san Françescu
(Lüsciandru Munti)


[p. 67 modifica]
5.
Il primo discepolo di S. Francesco

Viveiva là in Assisi ün bravu scignurùn
Che zà u l’aveiva a-u santu piggiôu de l’affesiùn,
Vuendu pe tütti i custi in casa só allogiâlu,
Françescu u gh’ea durmìu, tantu per cuntentâlu,

[p. 68 modifica]

Ciü votte int’a só stansia, e puemmu immaginâ
Che quellu o-u fesse apposta pe pueilu ün pô stüdiâ.
Da màn in màn s’intendan sempre de ciü fra lû
Scicchè triunfa in ürtimu a grasia du Segnû.
De faèti ün giurnu u riccu Bernardu Quintavalle
Stüffu lé ascì du mundu u te ghe volta e spalle:
U va da San Françescu, o-u prega de vegnî
Da lé per quella néùtte faxendughe capî
Che insumma u se sentîva forte l’ispirasiùn
De cumbinâ ünn-a votta in scia só vucasiùn:
Pensaè se San Françescu u se véù fâ pregâ,
Se u se recilla[1] pocu e se u se fà aspetâ!
Passan a néùtte insemme, parlandu du Segnû
E nu s’accorzan mancu che turna a spuntâ u sû.
Ma ün âtru sû u spuntâva inte l’anima e int’u chéù
De chi duveiva réndise u primmu só figgéù:
Bernardu u l’ha zà faètu a só risulusiùn:
Lasciâ e sustanse a-i povei e u mundu in abbandùn
E poi seguî Françescu cun gioia e cun amû
Per quella stradda streita che u gh’ha mustrôu u Segnû.

  1. « Se si conforta, se si rallegra poco ».