I Spozoéi Inpromìssi (1840)/Capìtolo I: diferénse tra e verscioìn
Contegnûo scasòu Contegnûo azónto
Nisciùn ògètto de modìfica |
mNisciùn ògètto de modìfica |
||
Lìnia 16:
L’ùrtima estremitæ, tagiâ da-e fóxi de sciumæe, a l’é squæxi tùtta giæa e riseu<ref>giæa e riseu = ghiaia e ciottoli</ref>; o rèsto, cànpi e vìgne, spantegòu<ref>spantegòu-â (part.pass. spantegâ) = sparpagliato-a, sparso-a (sparpagliare, spargere)</ref> de bórghi, de vìlle, de cazæ; in quàrche pàrte bòschi, che se prolóngan sciù pe-a montàgna. Lécco, a prinçipâ de quélle tære, e ch’a da o nómme a-o teritöio, a l’é scitoâ pöco lontàn da-o pónte, in sciâ rîva do lâgo, ànsci a vêgne in pàrte a-atrovâse into lâgo mæximo, quànde sto chi o s’ingròscia: in gròsso bórgo a-a giornâ d’ancheu<ref>a-a giornâ d'ancheu = al giorno d'oggi</ref>, e ch’o s’incamìnn-a a diventâ çitæ. A-i ténpi quànde són sucèssi i fæti che stémmo pe contâve, quéllo bórgo, za inportànte, o l’êa ascì ’n castéllo<ref>’n castéllo: ’na fortéssa tegnûa da ’na goarnixón de sordàtti</ref>, e pe sto fæto chi o l’avéiva l’önô d’alögiâ ’n comandànte, e o vantàggio d’avéighe ’na goarnixón fìssa de sordàtti spagnòlli, che mostrâvan a modèstia a-e fìgge e a-e dònne do pàize, caresâvan de spésso e spàlle a quàrche marîo, a quàrche poæ; e, a-a fìn da stæ, no mancâvan mâi de spanpagiâse inte vìgne, pe areî<ref>spanpagiâse... areî = sparpagliarsi... diradare, sfoltire</ref> l’ûga, e alegerî a-i contadìn e fadîghe da vendégna. Da l’unn-a a l’âtra de ste tære chi, da-e artûe a-a rîva, da ’na colìnn-a a l’âtra, corîvan, e côran a-a giornâ d’ancheu ascì, stràdde e crêuze, ciù ò mêno ràpide, ò ciànn-e; de vòtte afondæ, asoteræ fra dôe miâge, dónde, alsàndo i éuggi, no scrovî che ’n tòcco de çê e quàrche çìmma de mónte; de vòtte elevæ in sce di terapìn scovèrti: e da chi a vìsta a s’alàrga in direçión de vedûte ciù ò mêno estéize, ma de lóngo rìcche e de lóngo nêuve, segóndo che i pónti despægi fàsan védde ciù ò mêno da scéna tut’in gîo e segóndo che sta pàrte chi o spónte ò a sparìsce. La ’n pésso, la ’n âtro, la ’na lónga estensción de quéllo spêgio d’ægoa grànde e de lóngo despægio; de sa lâgo, seròu a l’estremitæ ò ciù fîto pèrso inte ’n mùggio, inte ’n andâ e vegnî de montàgne e da màn a màn ciù spantegòu fra âtri mónti che se desténdan, a un a un, a-a vìsta, e che l’ægoa a reflètte a-a revèrsa, co-i paizétti pösæ in scê rîve; la ’n bràsso de sciùmme, dòppo lâgo, dòppo tórna sciùmme, ch’o se pèrde ascì inte ’n lùcido biscezâ<ref>biscezâ = serpeggiare</ref> fra mónti che l’aconpàgnan, asbasciàndose de manimàn, e squæxi perdéndose lô ascì a l’orizónte. O pòsto mæximo de dónde voiâtri amiæ quélli spetàcoli, o l’é spetàcolo dapertùtto: o mónte in sciô quæ pasagiæ, o ve desténde, sórva, in gîo, e sò çìmme, e sò lìgge<ref>lìgge (lìggia) = balze, dirupi</ref>, separæ, rialsæ, che càngian squæxi a tùtti i pàssi, arvìndose e delineàndose in zôvi quéllo che prìmma o v’êa parsciûo ’n sôlo zôvo, e diventàndo çìmma quéllo che apénn-a prìmma o ve pàiva êse in sciâ còsta: e o bèllo, o conosciûo de quélle chìnn-e o l’adôçisce piaxevolménte o paizàggio sarvægo, e o l’abelìsce ancón de ciù o mâvegiôzo spetàcolo de âtre vedûte.
Pe unn-a de ste crêuze chi, o tornâva adâxo da-a sò pasegiâta pe andâsene a câza, a séia do giórno sètte de novénbre de l’ànno 1628<ref>do giórno sètte de novénbre de l’ànno 1628: o l’êa ’n mâcordì (mercoledì)</ref>, præ Abóndio, curàtto d’unn-a de quélle tære che émmo dîto sórva: o nómme de sta tæra chi, ni a cazàdda da persónn-a, no s’atrêuvan into manoscrîto, e da nisciun’âtra pàrte. O dixéiva in pâxe o sò ofìçio, e quàrche vòtta, fra ’na preghêa e l’âtra, o serâva o breviâio, tegnìndoghe drénto, cómme ségno, o dîo ìndice da màn drîta, e, mìssa sta chi inte l’âtra derê a-a schénn-a, o prosegoîva o sò camìn, amiàndo pe-a tæra, e caciàndo da arénte a-a miâgia co-in pê e prîe ch’o l’atrovâva in sciâ sò stràdda: dòppo o l’alsâva a fàccia, e gjàndo in gîo i éuggi distrætaménte, o-i fisâva da-a pàrte de montàgne, dónde a lûxe do sô za tramontòu, sciortìndo da-e spacatûe de montàgne in fàccia, a colorîva in sa e in la e prîe sporzénti, con màcce làrghe e despæge cô rubìn. Dòppo avèrto ancón o breviâio, e reçitòu ’n âtro tòcco, o l’é arivòu a ’na céiga da stràdda, dond’o l’avéiva l’abitùdine d’alsâ de lóngo i éuggi da-o lìbbro, e amiâ davànti: e coscì o l’à fæto quéllo giórno ascì: dòppo a céiga, a stràdda a corîva drîta, fòscia sciusciànta pàssi, e dòppo a se spartîva in doî sentê, a fórma de ’na ipsilon: quéllo da-a drîta o montâva vèrso o mónte, e o portâva a-a gêxa: l’âtro o chinâva inta valàdda scìnn-a ’na sciumæa; e da sto
O curàtto, gjòu o cànto, e alsòu, cómme-e âtre vòtte, i éuggi a-o nìccio, o l’à vìsto ’na cösa ch’o no s’aspêtâva, e ch’o no l’aviéiva mâi ciù vosciûo védde. Doî òmmi stâvan, un in fàccia a l’âtro, a l’unión, pe coscì dî, de dôe crêuze: un de sti chi, a
Sta ràzza chi, ancheu sparîa do tùtto, a prosperâva in Lonbardîa, e a l’êa za bén bén antîga. Chi no ne savésse nìnte, vò-u lì quàrche tòcco
Scìn da-i éutto d’arvî de l’ànno 1583, l’Ilustrìscimo e Ecelentìscimo Sciô Dòn Càrlo d’Aragòn, Prìnçipe de Castelvetràno, Dùcca de Tæranêuva, Marchéize d’Àvola, Cónte de Burgéto, Grànd’Amiràlio, e Grànde Contestàbile de Sicìlia, Governatô de Milàn e Capitànio Generâle de Sò Maestæ Catòlica in Itàlia, do tùtto informòu da despiaçión no conportàbile inta quæ a l’é visciûa e ancón a vîve sta Çitæ chi de Milàn, a caxón di bùlli e malémmi, o pùblica ’na crîa cóntra de lô. O diciâra e o definìsce tùtti quélli che són conpréizi inte sta crîa chi, e che dêvan êse conscideræ bùlli e malémmi… i quæ, eséndo foestê ò do pàize, no àn nisciùnn-a ativitæ, ò se ghe l’àn, no a fàn… ma, sénsa salâio, ò ascì avéndolo, s’arénban a quàrche cavagêo ò gentilòmmo, ofiçiâle ò mercànte… pe spalezâlo ò agiutâlo, ò pe’n davéi, cómme se peu pensâ, pe ténde inboscàdde a-i âtri… A tùtti sti chi o l’òrdina che, drénto da sêi giórni, dêvan lasciâ o pàize, o l’òrdina a galêa a quélli che no ubidìscian, e o da a tùtti i ofiçiâli da giustìçia e ciù straniaménte abondànti e no precizæ poscibilitæ pe l’ezecuçión de l’órdine. Ma, l’ànno dòppo, i dôzze d’arvî, riconoscéndo o scignôro de prìmma, che sta Çitæ chi a l’é ancón pìnn-a di dîti bùlli… tornæ a vîve cómme vivéivan prìmma, no avéndo cangiòu o sò costùmme, e no eséndo amermòu15 o nùmero, o tîa fêua ’n’âtra crîa, ancón ciù fòrte scignificànte, inta quæ, fra e âtre òrdinànse, a prescrîve:
| |||