Pinocchiu 2019/9

by Carlo Collodi

←cap. 8

I Aventüe du Pinocchiu de Carlo Collodi, traduto da Cino Peripateta cap. 9

cap. 10→

Pe 'n rafruntu cu-a versciun originâ puei cliccâ u segnu ⇔ inta culonna de scinistra

9.

U Pinocchiu u vende l’Abecedaiu pe anâ a vedde u
tiatrin di mariunetti.

Finiu de neiâ, u Pinocchiu, cu-u sö bravu Abecedaiu növu sutto-u braççu, u pigiò a stradda ch’a purtava a-a scöa: e stradda faxendu, u fantasticava intu sö çervellin mille raxunamenti e mille castelli in aia, ün ciü bellu de l’atru.

E discurindu tra lê, u dixeiva: — Ancö, a-a scöa, vöggiu sübbitu inprende a leze: duman, poi, inprendiô a scrive, e duman l’atru inprendiô a fâ i nümmeri. Dapö, cu-a mæ abilitæ, guâgniô tante palanche e, cu-e primme palanche che me vegniâ inta stacca, vöggiu sübbitu fâ a mæ puæ ‘na bella cazacca de pannu. Ma cose diggu de pannu? Ghi-a vöggiu fâ tütta d’argentu e d’ôu e cu-i pumelli de brillanti. E quellu povou ommu u si-a meita davei: perché, insumma, pe acatâme i libbri e pe fâme instrüî, u l’é arestòu in manneghe de camixa... cun stu freidu! Nu gh’é che i puæ che seggian buin a çerti sacrifiççi!...

Dementre che tüttu cummossu u dixeiva cuscì, ghe parse de sentî in luntanança ‘na müxica de pìnfai e de curpi de catübba: pì-pì-pì, pì-pì-pì, zun, zun, zun, zun.

U s’afermò e u stette a sentî. Quelli suin vegnivan d’in fundu a ‘na lunghiscima stradda traversa ch’a purtava a ‘n paizettu picin fabricòu insci-a ciazza du mâ.

— Cos’a saiâ sta müxica? Peccòu ch’agge da anâ a-a scöa, che se dunque... —

E u l’arestò li perplessu. A ogni moddu bezögnava piggiâ ‘na decixun; o a scöa, o a sentî i pìnfai.

— Ancö andiô a sentî i pinfai, e duman a-a scöa. Pe anâ a-a scöa gh’é senpre tenpu — disse a-a fin quellu battuzu, scrullandu e spalle.

Ditu fætu, u s’infiò zü pi-a stradda traversa e u cumençò a curî. Ciü u curiva e ciü u sentiva distintu u sun di pinfai e di curpi da catübba: pì-pì-pì, pì-pì-pì, pì-pì-pì, zun, zun, zun, zun.

E to-u li ch’u s’atruvò intu mezu a ‘na ciaçça tütta piña de gente, ch’a s’afulava in gîu a ‘n gran baraccun de legnu e de teja dipinta de mille cuî.

— Cos’u l’é quellu baraccun? — dumandò u Pinocchiu, vôzénduse a ‘n figgiö ch’u l’ea li du paize. — Lezi u cartellu che gh’é scritu, e ti-u saviæ.

— O-u lezieiva vuentea, ma giüstu ancö nu sun bun a leze.

— E brâu aze! Alua to-u leziô mie. Sacci dunque che inte quellu cartellu a lettie russe cummo-u fögu gh’é scritu: Gran Tiatru di Mariunetti...

— L’é tantu che l’é cumençòu a cumeddia?

— A cumença oua.

— E quante se spende pe intrâ?

— Quattru sodi. —

U Pinocchiu, ch’u gh’aiva a freve adossu da-a cuixitæ, u perse ogni ritegnu e u disse sença vergugnâse o-u figgiö cu-u quæ u parlava:

— Ti me-i daiêsci quattru sodi scin a duman?

— Te-i daiæ vuentea — ghe rispuze l’atru minciunandulu — ma giüstu ancö nu te-i possu dâ.

— Pe quattru sodi te vendu u mæ rôbin. — ghe disse alua u mariunettu.

— Cose t’ö che me ne faççe de ‘n rôbin de papê a fiuri? S’u se bagna nu gh’é ciü versu de cavâsiou de dossu.

— Ti-e vö accattâ e mæ scarpe?

— Sun buñe pe açendighe u fögu.

— Quante ti me dæ pi-a beretta?

— Proppi’n bell’acattu! ‘Na beretta de moula de pan! Gh’é u caxu che i ratti mi-a vegnan a mangiâ insci-a testa! —

U Pinocchiu u l’ea insce-e spiñe. U l’ea li li pe fâ ‘n’ürtima oferta: ma u nu gh’aiva u curaggiu: u l’exitava, u lucciava, u tribulava. A-a fin u disse:

— Ti me-i dæ quattru sodi pe questu Abecedaiu növu?

— Mi sun ün figgiö, e nu accattu ninte da-i figgiö — ghe rispuze u so zuvvenu interlucütû, ch’u gh’aiva tantu ciü giüdiççiu de lê.

— Pe quattru sodi l’Abecedaiu o-u piggiu mi — criò ün rivenditû de panni üzæ ch’u s’ea truvòu prezente a-a cunversaçiun.

E u libbru u fü vendüu li insce duî pê. E pensâ che quellu povou ommu du Geppettu u l’ea arestòu a ca’ a tremâ do-u freidu in manneghe de camixa, pe acattâ l’Abecedaiu o-u figgiu!