Lûnäio zeneize 1932/E troffie
| ←Cuxinn-a? Sci!... ma poca | Lûnäio zeneize pe l'Anno bisesto 1932 de E troffie |
Epigrammi→ |
No gh'è zeneize che o no preferisce
a qualunque menestra o menestron,
specialmente poi quande — o se capisce —
o l'è fæto con quante gh'è de bon;
ma ûn bon piatto de troffie, ûmie, savoïe,
o l'è ûnn-a cösa da leccäse e dïe.
Però no tûtte e donne pœuan saveì
che e troffie se pœuan fâ senza patatte;
forse a ve pâ ûnn-a miccia e no o creddeì,
ma senza stûdiâ tanto e vegnî matte,
pe indovinnâ comme se fà, sentî:
a riçetta ve a daggo chì, tra nöî.
Piggiæ tanto de fænn-a quanto basta,
fæghe, in mëzo, o pertûso pe-o coccon,
(però no ghe o stæ a mette) formæ a pasta
con l'ægua ben boggente, e ûn cûggiaron
de legno — se no voei brûxave e moen —
e travaggiæla comme se conven.
Fæne i soliti lunghi cannellotti,
taggiæli de mezûa, dæghe o regïo,
cacciæli in ta pûgnatta — sensa motti —
fæli chœuxe co-o fœugo ben ardïo,
tiæ zû e troffie, condïle co-o sò pesto,
fævene ûnn-a pansâ... tralascio o resto.