 |
Questa pagina a l'è stæta corretta. | |
« Te soven... » - Basta, basta! - me a t’ho dito -
A me ’n sovegno, sì, la me ’n soven;
Ma gh’ea manea de fae tanto ciü’ fito
A dime e sc-ciao coss ’te vorevi: eben?
« Cao Mazin, » te m’è fato co’ en sospio,
« Ormai i en tüte cose ch’è passà;
« A son vegnü’ per dighe ’nseme adio,
« A son vegnü’ per date na stocà.
« A pio mogee, Mazin! gh’ea na fantela
« Cena de grassia e cena de bontà
« Che lassü’ en mezo ai monti de Biela
« La recamava a me felicità.
« E aoa che a trama dea me’ vita neva
« L’è ’nzà tüta segnà ’nt’o reetin,
« Aoa che ’r mondo autri mistei i me screva,
« Adio!... E te coss’ te feè, Mazin? »
A sto pünto ’n maloco de fügassa
I m’ha fato ’n ponteo propio fin chì,
E a me svegio cor chèe ch’i me pantassa,
Co ’n grüpo aa goa, e a mente sbalordì.
A serco de levame dar penseo
Tüto o giorno sto somio; ma tant’è,
Me fromboa ’nte e oecie e ’nt’o serveo
E te’ paole: « E te coss’ te feè? »
Cos’a faò? a podeai levae
I nümei dar me’ somio, e vede ’n po’,
S’i veno, andando a Oropa, de sercae
Se per Mazin la gh’è restà quarcò!
.jpg)
