DA-I CUNTURNI

DA VUE'

CRONACA


L'amù fra due donne

Tucche e spelinseghi


Appendice d’O MANANA (6


GIUSEPPE CAVA


Pigheuggi revestii
Romanzo dell’oggi.


Doppo prinsipiòu o spettaculo cun grande surpreisa da muè e de figge, i parchetti cuminsavan a impise e in scià fin de l'atto èan tutti a-o cumpleto.

Naturalmente tutti i occiali se puntavan in sce lu, e ciù de ’na scignùa no cunuscendole a l’aveiva dumandou chi èan. Sentindo poi da quarchedun che èan e figge de l'antigo savatin se mettìvan a rie murmurandu:

— Miccere che lusso!

— Se sà, veuan fase avanti; veuan cunquistà un posto in ta nostra sucietè.

— Ah, ah, ah! cumme sun bùffe! Seguo, ma prima devan pensà a levase d’addosso a spussa de peixe.

— Ma miè un pò che mainèa ridicula de vestí — a dixeiva un’atra.

— Davvei, ma pe figge d’un savattin restan ancun ben.

— Sun tanto pinn-e de rùpie che pàn scarpe vegie stiè in furma.

— Miè poi a muè cun quello naso russo cumme un peverunn, a pa’ ’na imbriagunn-a.

E a denigraziun da muggée e de figge de Menego a saieva cuntinuà ciù feroce, perchè e scignue sun e ciù feroce nemighe di povei arrichìi, se o no fuise cumparso o prinsipe in to parchetto reale.

A-a cumparsa do prinsipe tutti se sun arsé in pè applaudindo, e l'orchestra l’ha ciantou lí o pesso che a l'ea derè a sùnà pe attaccà a marcia reale mentre scignuri e scignure criavan: «Viva o prinsipe de Turin! Viva a casa Savoia!»

O prinsipe o salùava cun di grandi inchin e accennando cun a man de lascià perde.

Finarmente i applausi e i crii sun cessè e o spettacolo o l’ha cuntinùou, ma e attenziuin generali ean dirette a-o prinsipe, a-o què e nostre belle scignue faxeivan l’euggio duse miando in to stesso tempo cun malignitè e furtunè che pureivan andà a avvixinalo in to so parchetto.

E figge de Menego, manco a dilo no sun stete fra queste furtùnè, pe quanto avessan riscciou de piggià un storsicollo a sun de tegnighe i euggi addosso.

Però gh’è stèto un mumento ne o què o pareiva che o prinsipe o l’avesse nuté e o gh’ea parsciùo che o l’avesse parlou de lu cun un scignuro che o gh’ea vixin, ma a no l'ea forse che un’illusiun de povie figge.

Doppo quarche tempo ò prinsipe o s’è retiou pe andà a-o ballo de surva in to Casin de lettùa. E derè a le a poco a poco tutti i scignuri se sun arsè e han lasciou i parchetti che sun restè veugi. E figge de Menigo no aveivan nisciun invìto e sun restè au teatro. Intanto Menego che o l'ea andèto a truvà i so amixi in te l’ostaia do Leun d’ou e o pagava buttigge surva buttigge bevendo cumme ’na spugna. I so amixi ghe fazeivan festa a ciù no dì e beveivan o vin cumme l’en-a a beive l’ègua do maa.

O beive o l'ha cummensou a desligaghe e corde da gua e i canti sun cummensé.

— Ëh, Menego, ti te ne ricordi de quelli belli tempi d’a nostra zuentù quando andamo a cantà sutta e finèstre de nostre galante?

— Atroché.

— Chi l'avesse, maiciù dito che ti saiesci diventou cuscì ricco!

— Ma che ricco. Sun sempre o Menego, o Meneghìn, cumme me ciamavi allua

— Saià, ma oua te se vedde appenn-a a ogni morte de vesco.

— Cose vurei sun quelle smurfiuse de mè muggèe e de mè figge che me tegnan sutto ciave cumme un prexiunè.

— Ti e bun, va là a lasciate menà po o naso.

— D'oua in avanti però veuggio ribellame, per dio sacramento!

— Bravo. Evviva l’allegria. Evviva o nostro cumpagno Menego!

— Evviva!

E tra la la lero, tralalero
ou la li lu lilu là!

(Continua).