DA-I CUNTURNI
DA VUE'
CRONACA
L'amù fra due donne
Tucche e spelinseghi
Appendice d’O MANANA (6
GIUSEPPE CAVA
Pigheuggi revestii
Romanzo dell’oggi.
Doppo prinsipiòu o spettaculo cun grande surpreisa da muè e de figge, i parchetti cuminsavan a impise e in scià fin de l'atto èan tutti a-o cumpleto.
Naturalmente tutti i occiali se puntavan in sce lu, e ciù de ’na scignùa no cunuscendole a l’aveiva dumandou chi èan. Sentindo poi da quarchedun che èan e figge de l'antigo savatin se mettìvan a rie murmurandu:
— Miccere che lusso!
— Se sà, veuan fase avanti; veuan cunquistà un posto in ta nostra sucietè.
— Ah, ah, ah! cumme sun bùffe! Seguo, ma prima devan pensà a levase d’addosso a spussa de peixe.
— Ma miè un pò che mainèa ridicula de vestí — a dixeiva un’atra.
— Davvei, ma pe figge d’un savattin restan ancun ben.
— Sun tanto pinn-e de rùpie che pàn scarpe vegie stiè in furma.
— Miè poi a muè cun quello naso russo cumme un peverunn, a pa’ ’na imbriagunn-a.
E a denigraziun da muggée e de figge de Menego a saieva cuntinuà ciù feroce, perchè e scignue sun e ciù feroce nemighe di povei arrichìi, se o no fuise cumparso o prinsipe in to parchetto reale.
A-a cumparsa do prinsipe tutti se sun arsé in pè applaudindo, e l'orchestra l’ha ciantou lí o pesso che a l'ea derè a sùnà pe attaccà a marcia reale mentre scignuri e scignure criavan: «Viva o prinsipe de Turin! Viva a casa Savoia!»
O prinsipe o salùava cun di grandi inchin e accennando cun a man de lascià perde.
Finarmente i applausi e i crii sun cessè e o spettacolo o l’ha cuntinùou, ma e attenziuin generali ean dirette a-o prinsipe, a-o què e nostre belle scignue faxeivan l’euggio duse miando in to stesso tempo cun malignitè e furtunè che pureivan andà a avvixinalo in to so parchetto.
E figge de Menego, manco a dilo no sun stete fra queste furtùnè, pe quanto avessan riscciou de piggià un storsicollo a sun de tegnighe i euggi addosso.
Però gh’è stèto un mumento ne o què o pareiva che o prinsipe o l’avesse nuté e o gh’ea parsciùo che o l’avesse parlou de lu cun un scignuro che o gh’ea vixin, ma a no l'ea forse che un’illusiun de povie figge.
Doppo quarche tempo ò prinsipe o s’è retiou pe andà a-o ballo de surva in to Casin de lettùa. E derè a le a poco a poco tutti i scignuri se sun arsè e han lasciou i parchetti che sun restè veugi. E figge de Menigo no aveivan nisciun invìto e sun restè au teatro. Intanto Menego che o l'ea andèto a truvà i so amixi in te l’ostaia do Leun d’ou e o pagava buttigge surva buttigge bevendo cumme ’na spugna. I so amixi ghe fazeivan festa a ciù no dì e beveivan o vin cumme l’en-a a beive l’ègua do maa.
O beive o l'ha cummensou a desligaghe e corde da gua e i canti sun cummensé.
— Ëh, Menego, ti te ne ricordi de quelli belli tempi d’a nostra zuentù quando andamo a cantà sutta e finèstre de nostre galante?
— Atroché.
— Chi l'avesse, maiciù dito che ti saiesci diventou cuscì ricco!
— Ma che ricco. Sun sempre o Menego, o Meneghìn, cumme me ciamavi allua
— Saià, ma oua te se vedde appenn-a a ogni morte de vesco.
— Cose vurei sun quelle smurfiuse de mè muggèe e de mè figge che me tegnan sutto ciave cumme un prexiunè.
— Ti e bun, va là a lasciate menà po o naso.
— D'oua in avanti però veuggio ribellame, per dio sacramento!
— Bravo. Evviva l’allegria. Evviva o nostro cumpagno Menego!
— Evviva!
E tra la la lero, tralalero
ou la li lu lilu là!