74
Ra Donna è Tarlo, e Camora, ch'a fondo
Roziggia l'ommo viegio e vitioso,
Sepoero chi ro leva da ro mondo,
E in l'atro ro fa perigoroso,
Passatempo a ro zove vagabondo,
Tesorera d'un nescio ambitioso,
Si ben l'ha vendegnoù con quest'e quello,
A vuoé passá per pampano monello.

75
Ra Donna, e ro so fuoego è spetiá,
Chi piggia all'herba quant'a l'ha de bon,
A cava quanto sugo a posse trá
Da ro cedro gentí, da ro limon,
Da puoé re scorze, l'herba, a o rumentá
A caccia, e l'un, e l'atr'in tr'un canton,
Comme ra Donna ha l'ommo ben spremuo,
A no ro vuoé ciù vei cuoetto, ni cruo.

76
Massime se l'e viegio a te ro scorze,
In quattro di sà cose l'e o so stato,
Cos'a pò fá e cose a ghe può porze,
E ghe ten pe ro ciù ro moro ato,
E ro nescio, si ben ch'o se n'accorze,
Se ghe consumma fin ch'o l'haggie fiato,
E li vuoé stá così demorezando
Fin che ghe viegne l'urtimo commando.

77
Ra Donn'è un costo de Baxaricò,
Bezuoegna manezaro destramenti,
Ciù delicatamente che se pò,
Che chi ro schizza o genera serpenti,