Che o sció compá m'ha 'isto arriá lie,
M'ha menoù da a sposá, e in so persentia
Gh'ho feto reenentia
Con doe raxonettinne da fá rie;
E lié m'ha dito, 'oggiemmo ben ch'a l'haggie
Polonia a so parte de sposaggie.

E mie a o sposoù, chi stava a odí,
Bella bocca, ghe diggo, 'egní chì,
Baxéa 'oí per mi,
Za che o Cié ve l'ha impastá per 'oí.

Son figgio obediente,
Lié me dixe lantó con fatto riso,
E accostaoseghe arrente
Ghe mesuà un baxin de Paladiso.
Lantó a sposá in 'iso
'Eggandose li a miezo fá quell'atto
Da o sposoù, chi paeiva un angeetto,
De natuá rossetto,
L'è 'egnua d'un coó gianco, e incarnatto,
Comme cresce à a ruoesa o caó,
Quand'a l'è steta tocca da o só.

Foscia, comá, ch'a n'è unna bella sposa?
A me dà ben intro genito; ma in fin
A no è pá un pomin?
Puoe me puoei cré comm'a l'ertuosa,
Che, se quarch'un li subbito
Diggandoghe quarcosa se gh'asbiggia,
O no gh'è miga dubito,
Ch'a no ghe saccie dí de chi l'è figgia;
Ma dapuoescia chi piggia