Mi non sò dive s'a sé carne, ò pesci
Se spiritá don dighe, ò spiritosa,
Se don dí ombra, ò ombrosa,
A questa mura chi mentr'a me porta
Che no distinguo s'a sé viva ò morta;
Mentre ra veggo così desporpá,
Languente, esangue, pallida,
Snervá, sventrá, desfeta, e descasciá.
Con quelli lerfi gianchi, e ciera squallida,
Non manco defettosa, ni ciù bella
Dro cavallo d'Orlando, e de Gonella
Con fornimento, e sella,
Che ro basto dell'aze de Magon
Ch'era comme se leze intr'un libretto
Feto d'un coppo rotto, un po larghetto
De questa sella era ciù bell'e bon.

Con un parmo de coa
Ciù longo che ra vitta,
Con un morro de Loa,
Fronte streito, incavoù, guardeura trista,
Gambe bistorte, e descaravagné,
Unna vittinna feta per despeto,
Squasciadda, derelitta, zemba, e stramba,
Ranga d'un oeggio, e guerza d'unna gamba,
L'è vei, ch'a dira chì senza soggetti
O gh'è questo de bon,
Che tra tanti defetti
Lé no se scorda ra devotion,
Perchè, mentre lì verso ra Bocchetta
Mi dixeiva da mi ra coronetta,