Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/234

40
Prego però ro çê, che se ra sciorte
(Cosa che no me creddo) me ciantasse,
Tutto finisce in mi con ra mæ morte,
Pù che ro passaporto a i tœu se faççe.
Se vençe, ra vittoria se reporte,
E ro tò Regno int'ri trionfi o sguasse.
O finisce: e poi lì tutt'uria e buria
Trombe, e timballi ghe fan viva a furia.

41
Fra sti viva, e sti soin, da gran cortezzo
Accompagnaoù ro gran Signor se parte:
O fa portâ int'ra tendia ro lavezzo,
E lì mangia tutt'ommo; lê in desparte
O se ne sta comm'ommo de manezzo:
Però de bon umô, sempre o fa carte,
O treppa, o rîe, o burla, e intr'esto zœugo
Trœuva Armida ra prîa da trâ ro fœugo.

42
Fornîo ch'han de mangiâ, ra forfantoña,
Chi s'accorze, che ognun de lê l'è cœutto,
E a vè da i movimenti dra persoña
Che ro diavo ghe va dando ro bœutto,
A se stacca, a s'accosta ra filoña
A ro Ræ co uña bocca da pancœutto,
E faççendo l'oeuggin da drîta, e lesta,
A l'incomença in questo mœuo ra festa.

43
Oh gran Monarca, a dixe, mi assì vêgno
Pe ra fede e ra patria a travaggiâ:
Son Donna, e son Regiña, ni me têgno
De vegnî chì a scombatte svergognâ:
Con ra spâ ra coroña me mantêgno,
E a un bezœugno ra sò ben dœuverâ:
Sò guerrezzâ, sò fâme largo avanti,
N'ho poira de cavalli, ni de fanti.

44
Ni te pensâ che sæ ro primmo giorno
Ch'agge in tro cœu de fâ sta bizzarria;
Son za assueffæta a foraggiâ d'intorno
Pe ra fede, e per fâte cortexia.
T'arregordi ti ciù de quello scorno
Che ho fæto a quelli? (e no diggo boxia)
Ti sæ pù che i ciù grossi capporioin
Dri Crestien, l'ho avûi int're mæ prexioin.

45
Ti sæ, che fæti scciavi, a ti lighæ
Ri mandavo per fâtene un regallo,
E saræn sotteciave ancon serræ,
Ni fareivan ancœu tanto ro gallo,
Se quello feçça dell'iniquitæ,
Rinardo, no m'avesse fæto fallo:
O l'assâtò per stradda st'assascin
Ra mæ gente, e o portò via ro bottin.

46
Ognun sa chi è Rinardo, e de sto perro
N'han piña informazion sin'à i figgiœu:
Questo è quello gran stœumego de ferro
Chi m'offeize, e sta spiña ho int'ro mæ cœu;
Sicchè, con ro tò aggiutto, se l'afferro,
Vœuggio ch'o care i trêi e i terzairœu:
Dirò ancon, ch'o m'ha fæto ciù d'un torto:
Ma a bell'âxo... Tant'è, ro vœuggio morto.