 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Secondo mi — sentî — pe dîvia sccetta,
Da quell’ömmo sincero che mi son,
Preferiscio ûnn-a voxe franca e netta,
Un çervello co-i fiöchi, ûn mûro bon,
Che a marca o no l’ammîa e l’etichetta
Ma o se mette dä parte da raxon;
Ch’o no dêuvia a politica pe schêua,
Ma o ve fà rispettâ de drento e fêua.
Ma scûzæme ûn pittin, ma dæme amente;
Ma cöse son, in sciâ fin, tanti partîi.
Tanti cavilli pe dividde e gente?.....
Tanti mûggi de stöje e de regîi
Che in fondo — sei? — no dixan un’aççidente
E solo da l’egoista so’ accapîi?...
Ma ûnico partio — pe’ chi gh’a visto —
O lè a famiggia, a Patria e Geuxio Cristo!
Se questa tæra che n’ha dæto Dio,
Dôve tûtto lè lûxe, lè armonîa;
Dôve o sorriso, a lagrima, o sospîo,
L’ödio e l’amô, se fondan in poexîa;
Dôve l’ömmo o ghe nasce förte e ardîo,
Ricco d’inzegno e pin de fantaxîa,
A stava pe’ prefonde in t’ûn’abisso,
Per mi, o lè grande chi no l’ha permisso!
