 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Comme quande, d’Otôbre, cazze e fêugge,
Che scroscian, s’arrigoelan, scappan via
Arrobatæ da-o vento ch’o l’inghêugge,
Per mi — pövôu meschin — vëgne ûn momento
Che tûtte e illûxioin, creæ dä fantaxia,
Se-e pörta apprêuvo ûnn-a boffà de vento.
Ma a l’ærbo no gh’importa se anchêu neja,
Nè se vëgne d’o vento ch’o despêugge....
E sêu fêugge gh’ê rende a Primaveja.
Invece — quande arriva o disinganno —
Mi, son bello che andæto e bonn-a seja!
E mæ illuxioin no tornan ciû, ûn’atr’anno!
