 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Cose ti n’hæ fætu da to çanpetta? —
U Gattu u vueiva rispunde quarcosa ma u s’inbruggiò. Alua a Vurpe a disse sübbitu:
— U mæ amigu u l’é troppu mudestu, e pe questu u nu rispunde. Rispundiô mi pe lê. Sacci dunque che l’é ‘n’ua ch’emmu incuntròu insci-a stradda ün vegiu luu, quæxi svegnüu da-a famme, ch’u n’ha dumandòu in pô de limôxina. Nu avendu niatri da dâghe mancu ‘na ræsca de pesciu, cos'u l’ha fætu u mæ amigu ch’u g’ha davei ün cö de Cezare? U s’é destaccòu cu-i denti ‘na çanpetta de so ganbe davanti e u l’ha cacciâ a quellu povou bestia perché u puese dezazünâse. —
E a Vurpe, intu dî cuscì, a se sciügò ‘na lagrima.
U Pinocchiu, cumossu lê ascì, u s’avexinò o-u Gattu ciciuandughe ‘nti uege:
— Se tütti i gatti sümegessan a ti, afurtünæ i ratti!
— E oua cose ti fæ da ste bande? — dumandò a Vurpe o-u mariunettu.
— Aspetu mæ puæ ch’u deve arivâ chì da ‘n mumentu a l’atru.
— E e to munæe d’ôu?
— Ghe i ho senpre inta stacca, menu üña che speixi a l’ôstaja du Ganbou russu.
— E pensâ che invece de quattru munæe, purieivan diventâ duman mille e duemia! Perché nu ti dæ amente o-u mæ cunseggiu? Perché nu ti væ a semenâle intu Canpu di miacui?
— Ancö l’é inpuscibile: gh’aniô ‘n atru giurnu.
— Ün atru giurnu saiâ tardi!... — disse a Vurpe.
— Perché?
