 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Ruve, u s’afermò, perché ghe parse d’avei sentiu de gente tramezu a-e frasche. Defæti u vidde aparî insci-a stradda, induvinæ chi?... L’Urpe e u Gattu, o sæ i duî cunpagni de viagiu cun chi u l’aiva çenòu a l’ôstaja du Ganbou Russu.
— Techì u nostru câu Pinocchiu! — criò a Vurpe abraççandulu e baxandulu — Cumme mai t’ê chì?
— Cumme mai t’ê chì? — ripete’ u Gattu.
— A l’é ‘na stoia lunga, — disse u mariunettu — e vi-a cuntiô cun commudu. Ma sacciæ che l’atra nötte, quande m’ei lasciòu sulu a l’ôstaja, ho truvòu i assascin pi-a stradda...
— I assascin? ... Oh, povou amigu! E cose vueivan?
— Me vueivan arôbâ e munæe d’ôu.
— Mascarçuin! — disse a Vurpe.
— Mascarçuniscimi! — ripete’ u Gattu.
— Ma mi me detti a-a füga — cuntinuò a dî u mariunettu — e liatri senpre aprövu: pe scin che m’aciapòn e m’apiccòn a ‘n rammu de quella rue... —
E u Pinocchiu u l’indicò a gran Ruve ch’a l’ea li a duî passi.
— Se pö sentî de pezu? — disse a Vurpe — In che mundu semmu cundanæ a vive! Dunde l’é ch’atruviemu in assustu següu niatri galantommi? —
Tantu che parlavan cuscì, u Pinocchiu u s’acorse cho-u Gattu u l’ea rangu da-a çanpa drita davanti, perché gh’amancava in fundu tütta a çanpetta cu-e unge; alua u ghe dumandò:
