che ghe curivan aprövu a schitti e in punta de pê, cumme se fuisan due fantâxime.
— Te-i li pe ‘ndavei! — u disse drentu de lê: e nu savendu dunde ascunde i quattru çecchin, u se-i ascuze in bucca, sutta-a lengua.
Dapö u s’apruvò a scappâ. Ma u nu l’aiva ancun fætu u primmu passu, ch’u se sentì aberâ pe-e braççe e u l’inteize due vuxe oribbile e ranteguze che ghe dissan:
— O a bursa o a vitta! —
U Pinocchiu, nu puendu rispunde cu-e parolle, pe via de munæe ch’u gh’aiva in bucca, u feççe mille salamelecche e mille pantumiñe, pe dagh’a intende a quelli duî incapüççæ, che lê u l’ea ün povou mariunettu e ch’u nu gh’aiva ‘nta stacca mancu in cittu fasu.
— Via, via! menu ciarle e föa e palanche — criò minaciuzamente i duî briganti.
E u mariunettu u feççe cu-a testa e cu-e muen ün segnu cumme dî: «Nu ghe n’ho».
— Tia föa e palanche o t’ê mortu; — disse l’assascin ciü atu de statüa.