 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— To-u spiegu sübbitu. — disse a Vurpe — Gh’é da savei che ‘ntu paize di Betordi gh’é ün canpu beneitu, ciammòu da tütti u Canpu di Miâcui. Ti inte questu canpu ti ghe fæ ün pertüxin e ti ghe metti drentu, prezenpiu, ün çecchin d’ôu. Dapö ti crövi u pertüzu cu-in pô de tæra: ti-u bagni cun due segge d’ægua de funtaña, ti ghe cacci adossu ‘na preiza de sâ, e a-a seja ti te ne væ tranquillamente in lettu. Inta nötte, intantu, u çecchin u bötta e u sciuisce, e a matin doppu, apeña îsòu, turnandu intu canpu, cose t’atrövi? Ti gh’atrövi ün bellu ærbu carregu de tanti çecchin d’ôu quante grañe pö aveighe ‘na spiga de gran intu meize de zügnu.
— Sciché alua — disse u Pinocchiu senpre ciü sbalurdiu — se mi assuteresse inte quellu canpu i mæ çinque çechin, a-a matin doppu quanti çechin gh’atruviæ?
— U l’é ‘n cuntu façiliscimu, — rispuze a Vurpe — ün cuntu che ti pö fâlu insci-a punta de die. Metti che ‘n çechin u te faççe ‘n rappu de çinqueçentu çechin: murtippica çinqueçentu pe çinque, i-a matin doppu ti t’atrövi inta stacca duemiaçinqueçentu çechin schilenti e ciuccanti.
— Oh che bella cosa! — criò u Pinocchiu, ballandu pe l’alegreçça — Apeña che questi çechin i aviô arecügeiti, ne piggjô pe mi duemia e i atri çinqueçentu de ciü e-i daiô in regallu a viatri duî.
— Ün regallu a nuî? — criò a Vurpe sdegnanduse e ciamanduse ofeiza — Diu te n’avarde!
— Te n’avarde! — ripete’ u Gattu.
