 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Chì nu gh’é graççia chi tegne. S’ho risparmiòu tie, bezögna che faççe mette insci-u fögu lê, perché vöggiu cho-u mæ muntun u segge rustiu ben.
— In questu caxu, — criò oudaçemente u Pinocchiu, driçanduse e cacciandu via a so berretta de moula de pan — in questu caxu cunusciu quæ u l’é u mæ duvei. Avanti sciuî xandarmi! Ligæme e cacciæmeghe mi inte quelle sciamme. Nu, nu l’é giüstu cho-u povou Arlichin, mæ amigu vertadêu, u l’agge da muî pe mie! —
Queste parolle, dite cun vuxe ata e cun açentu eroicu, feççan cianze tütti i mariunetti ch’ean prezenti a quella scena. I mæximi xandarmi, sciben che fuisan de legnu, cianzevan cumme duî bæ da læte.
U Mangiafögu insce-e primme u l’arestò düu e fermu cumme ‘n toccu de giaçça; ma doppu, ciancianin, u cumençò a cumövise lê ascì e a stranüâ. E fæti quattru o çinque stranüi, u l’arvì amuuzamente e braççe e u disse o-u Pinocchiu:
— Ti t’ê ‘n bravu figgiö! Vegni chì da mi e damme ‘n baxu. —
U Pinocchiu u curì sübbitu e, aranpinanduse cumme ‘na sciornia sciü pi-a barba du buratinâ, u l’andò a pôsâghe ‘n beliscimu baxu insci-a punta du nazu.
— Alua a graççia a l’é fæta? — dumandò u povou Arlichin, c’ün fî de vuxe ch’a se sentiva apeña.
