 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Ma pe anâ a scöa g’ho bezögnu de ‘n vestî. —
U Geppettu, ch’u l’ea povou e u nu gh’aiva inta stacca mancu in cittu, u ghe feççe alua ‘n rôbìn de papê a fiuri, ün pâ de scarpe de scorça d’ærbu e ‘n berettin de moula de pan.
U Pinocchiu u curse sübbitu a spêgiâse inte ‘n baçî pin d’ægua e u l’arestò mai tantu cuntentu de lê, ch’u disse pavunezzanduse:
— Pâu proppiu in scignuru!
— Davei; — replicò u Geppettu — percose, tegnil’amente, u nu l’é u vestî bellu ch’u fa u scignuru, ma u l’é ciütostu u vestî nettu.
— A prupoxitu — suzunse u mariunettu — pe anâ a-a scöa m’amanca ancun quarcosa; ançi m’amanca u ciü e u megiu.
— E cose?
— M’amanca l’Abecedaiu.
— Ti g’hæ raxun; ma cumme se fa pe aveilu?
— L’é façiliscimu; se va da ‘n libbrâ e u s’acatta.
— E e palanche?
— Mi nu ghe i ho.
— Mi mancu... — suzunse u bun vegiu faxenduse tristu.
E u Pinocchiu, sciben ch’u fuise ün figgiö alegriscimu, u se fe’ tristu lê ascì; perché a mizeia, quand’a l’é mizeia pe ‘n davei, l’acapiscian tütti, anche i figgiö.
— Paxe! — criò u Geppettu tütt’assemme îsànduse in pê: e infianduse a vegia cazacca de
