 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U Geppettu u turna a ca’, e u dà o-u mariunettu a
culaçiun cho-u povou ommu u s’aiva purtòu pe lê.
U povou Pinocchiu, ch’u l’ea ancun mezu
adurmiu, u nu se n’ea avistu di pê, che se gh’ean
tütti brüxæ; cuscì, sübbitu ch’u sentì a vuxe de sö
puæ, u schittò zü do-u scanbellu pe curî a tiâ u
ferettu; ma invece, doppu dôtrei stranbæluin u
s’alungò strateizu insce l’astregu. E intu piccâ pe
tæra u feççe u mæximu rümû ch’aviæ fætu ün
saccu de caççe de legnu cheite do-u terçu cian.
— Àrvime! — criava intantu u Geppettu d’in stradda.
— Puæ câu, nu possu — rispundeiva u mariunettu cianzendu e arübattanduse pe tæra.
— Perché nu ti pö?
— Perché m’han mangiòu i pê.
— E chi l’é ch’u te i ha mangiæ?
— U gattu — disse u Pinocchiu, vedendu u gattu che cu-e çanpiñe davanti u se demuava a fâ ballâ di riççi de legnu.
— Arvime, te diggu! — ripete’ u Geppettu — che sedunca, quande vegnu in ca’, to-u daggu mie u gattu!
— Nu possu stâ dritu, credéiviou. Oh! meschin de mi! meschin de mi, che me tucchiâ caminâ cu-e zenugge pe tütta a vitta.
U Geppettu, credendu che tütti sti cianzistêi fuisan in’atra battuzata du mariunettu, u pensò ben
