5.

U Pinocchiu u g’ha famme e u çerca ün övu pe fâse ‘na frîtâ; ma insci-u ciü bellu a frîtâ a ghe xöa via do-u barcun.


Intantu cumençò a fâse nötte e u Pinocchiu, aregurdanduse ch’u nu l’aiva mangiòu ninte, u sentì ‘n rôdimentu de stömmagu ch’u l’assümeggiava tantiscimu a l’apetittu.

Ma l’apetittu inti figgiö u camiña fitu e defæti, doppu pochi menüti, l’apetittu u végne[1] famme, e a famme, vistu e nu vistu, a se cangiò inte ‘na famme da luî, ‘na famme da taggiâla cu-u cutellu.

U povou Pinocchiu u curse sübbitu o-u camin dunde gh’ea ‘na pügnatta ch’a buggiva e u feççe pe levâghe u cuverciu pe vedde cose ghe fuise drentu: ma a pügnatta a l’ea dipinta insci-a miagia. Figüæve cumm’u gh’arestò. U so nazu, ch’u l’ea za lungu, u se gh’alunghì de quattru die oumancu.

Alua u se misse a curî pi-a stançia e a ravattâ inte tütte e càntie e inte tütti i recanti in çerchia de ‘n pô de pan, magara ‘n pô de pan seccu, ün crustin, ün ossu avançòu do-u can, ün pô de pulenta amuffia, ‘na ræsca de pesciu, in ossu de çeexa, insumma quarcosa da giasciâ: ma u nu truvò ninte, proppiu ninte de ninte.

E intantu a famme a cresceiva e a cresceiva delungu: e u povou Pinocchiu u nu gh’aiva atru resciôu che quellu de bâgiâ, e u fava di bagi mai tantu lunghi che quarche votta a bucca a gh’arivava

  1. A furma forte du p. remotu végne a se distingue do-u prezente vêgne pi-a primma e ch’a l’è cürta. U Gastadi u scriveiva veggne, mentre u Piaggiu u döviava a furma vìgne. Gh’è ascì a furma debbule vegnì.