U Pinocchiu u g’ha famme e u çerca ün övu pe fâse ‘na frîtâ; ma insci-u ciü bellu a frîtâ a ghe xöa via do-u barcun.
Intantu cumençò a fâse nötte e u Pinocchiu,
aregurdanduse ch’u nu l’aiva mangiòu ninte, u
sentì ‘n rôdimentu de stömmagu ch’u
l’assümeggiava tantiscimu a l’apetittu.
Ma l’apetittu inti figgiö u camiña fitu e defæti, doppu pochi menüti, l’apetittu u végne[1] famme, e a famme, vistu e nu vistu, a se cangiò inte ‘na famme da luî, ‘na famme da taggiâla cu-u cutellu.
U povou Pinocchiu u curse sübbitu o-u camin dunde gh’ea ‘na pügnatta ch’a buggiva e u feççe pe levâghe u cuverciu pe vedde cose ghe fuise drentu: ma a pügnatta a l’ea dipinta insci-a miagia. Figüæve cumm’u gh’arestò. U so nazu, ch’u l’ea za lungu, u se gh’alunghì de quattru die oumancu.
Alua u se misse a curî pi-a stançia e a ravattâ inte tütte e càntie e inte tütti i recanti in çerchia de ‘n pô de pan, magara ‘n pô de pan seccu, ün crustin, ün ossu avançòu do-u can, ün pô de pulenta amuffia, ‘na ræsca de pesciu, in ossu de çeexa, insumma quarcosa da giasciâ: ma u nu truvò ninte, proppiu ninte de ninte.
E intantu a famme a cresceiva e a cresceiva delungu: e u povou Pinocchiu u nu gh’aiva atru resciôu che quellu de bâgiâ, e u fava di bagi mai tantu lunghi che quarche votta a bucca a gh’arivava