 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— E l’azenettu ch’ho cacciòu in mâ duv’ælu?...
— Quell’azenettu sun mi! — rispuze u mariunettu riendu.
-Ti?
-Mi.
— Ah! galiôtu! Ti pretendiesci foscia de bürlâte de mi?
— Bürlâme de vuî? Tütt’atru, câu padrun; mi ve parlu insci-u serriu.
— Ma cumm’æla che ti, che pocu fa t’ei ‘n azenettu, oua standu inte l’ægua, t’ê vegnüu ün mariunettu de legnu?...
— Saiâ l’effettu de l’ægua saa. U mâ u ne fa de sti schersci.
— ‘Mia, mariunettu, ‘mia!... Nu stât’a credde de pueite demuâ a-e mæ spalle! Guâi a ti se me scappa a paçiença!...
— E ben, padrun; vuei savei tütta a vea stoia? Desligæme sta ganba e mi vi-a cuntiô. —
Quellu povou paciügun de l’acatòu, cuiuzu de cunusce a vea stoia, u ghe desgruppò sübbitu a çimma ch’o-u tegniva ligòu: e alua u Pinocchiu, truvanduse libberu cumme ‘n ôxellu inte l’aia, u ghe disse cuscì:
— Alua ei da savei che mi ea ün mariunettu de legnu, cummo-u sun ancö: ma ea insci-i piççi de diventâ ün figgiö, cumme a stu mundu ghe n’é tanti: nu fuise che pi-a mæ poca cuæ de stüdiâ e pe dâ amente a-i cattivi cunpagni, scappei de caza... e ‘n bellu giurnu, adesciandume, me truvei scangiòu inte ‘n aze cun tantu d’uege... e cun tantu de cua!... Che vergögna a fü pe mi!... ‘Na vergögna, câu
