Alua u Direttû u disse o-u so garçun de stalla:
— Cose t’ö che me ne faççe de ‘n aze rangu? U saiæ ün mangiapan a pettun. Portilu in ciaçça e rivendilu. —
Arivæ inta ciaçça, truvòn sübbitu l’acatòu, u quæ u dumandò o-u garçun de stalla:
— Quante ti vö de st’azenettu rangu?
— Vinti lie.
— Mi te daggu vinti sodi. Nu stanni a credde che mi l’accatte pe servîmene: l’accattu suu che pi-a sö pelle. Veddu ch’u g’ha a pelle bella düa, e cu-a sö pelle vöggiu fâne ün tanbüu pi-a banda müxicale du mæ paize. —
Lasciu pensâ a viatri, figgiö, u bellu piaxei ch’u fuì po-u povou Pinocchiu, quand’u sentì ch’u l’ea destinòu a vegnî ün tanbüu!
Fætu stà che l’acatòu, apeña pagòu i vinti sodi, u cundüsse l’azenettu insci-a riva du mâ; e missughe ‘n sasciu o-u collu u-u ligò pe ‘na çanpa cu-ina çimma ch’u tegniva in man, u ghe dette tütt’assemme ün runsun e u-u cacciò ‘nte l’ægua.
U Pinocchiu, cun quellu magö o-u collu, u l’andò sübbitu o-u fundu; e l’acatòu, tegnindu senpre streita in man a çimma, u s’assettò insci-u scöggiu, aspêtàndu che l’azenettu u gh’æse tüttu u tenpu de muî negòu, pe poi spellâlu.