 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Tianduse sciü da tæra inte ‘n scciüpun d’aplouxi e d’ürli ch’anavan scin a-e stelle, ghe vegnì natürale de tiâ sciü a testa e d’amiâ in atu... e amiandu, u vidde inte ‘n parchettu ‘na bella scignua ch’o-u collu a gh’aiva ‘na bella cullaña d’ôu, da-a quæ pendeiva ‘n medagiun. Intu medagiun gh’ea dipintu u ritrætu de ‘n mariunettu.
— Quellu ritrætu u l’é u mæ!... Quella scignua a l’é a Fue’! — disse drentu de lê u Pinocchiu, ricunuscendua sübbitu: e lascianduse guâgnâ da-a gran cuntenteçça, u s’apruvò a criâ:
— Oh Fuiña caa! Oh Fuinetta bella!... —
Ma incangiu de queste parolle, ghe sciurtì d’in gua ün râgnu mai forte e prulungòu, ch’u fe’ rie tütti i spettatuî che l’ea ‘ntu tiatru, specce i figgiö. Alua u Direttû, pe mustrâghe e fâghe acapî ch’a nu l’é buña creança mettise a râgnâ in faccia o-u pübbricu, u ghe de’ cu-u mannegu da scuriâ ‘na bacchettâ insci-u nazu.
U povou azenettu, tiòu föa ün parmu de lengua, u stette a leccâse u nazu çinque menüti oumancu, credendu foscia cuscì d’amurtâ u duu ch’u l’aiva sentiu.
Ma quæ a fü a so despiaçiun quande, amiandu in sciü ‘na segunda votta, u vidde cho-u parcu u l’ea vöu e chi-a Fue’ a l’ea sparia!...
U se sentì cumme muî: i öggi se gh’inpìn de lagrime e u cumençò a cianze a derüu. Nisciün però se n’acorse, e men che i atri, u Direttû, che ançi, ciuccandu a scuriâ, u criò:
