 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
E intu dî cuscì, se cegòn tütti duî cu-e muen e i pê in tæra e, caminandu in gattun, cumençòn a gjâ e a curî pi-a stançia. E intantu che curivan, e so braççe végnan çanpe, e-e so facce s’alunghin e végnan muri e-e sö scheñe se cruvin de ‘n pelamme grixettu ciæu pitetòu de neigru.
Ma u mumentu ciü brüttu pe quelli duî desgraçiæ, o-u sei quand’u fü? U mumentu ciü brüttu e ciü ümiliante u fü quellu de quande sentìn spuntâghe a cua de derê. Suverciæ, alua, da-a döggia e da-a vergögna, s’apruvòn a cianze e a alamentâse du so destin.
Mai ciü nu l’æsan fætu! Incangiu de zemî e de lamentâse, râgnâvan cumme duî axi: e râgnandu forte, favan tütti duî in côu: ih-ah, ih-ah, ih-ah.
Inte quellu mentre piccòn a-a porta, e ‘na vuxe de föa a disse:
— Arvî! Sun l’ômettu, sun u caruççê du caru ch’u v’ha purtòu inte stu paize. Arvî sübbitu, guâi a vuî! —
.jpg)
