 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Perché nu? Ma primma vöggiu vedde e to, câu Pinocchiu.
— Nu: u primmu ti devi ese ti.
— Nu, câu mæ! Primma tie, e doppu mie!
— E ben — disse u mariunettu — femmu ün pattu da buin amixi.
— Sentimmu u pattu.
— Levemmuse tütti duî a beretta o-u mæximu tenpu: ti t’açetti?
— Açettu.
— Alua atenti! —
E u Pinocchiu u cumençò a cuntâ a ata vuxe:
— Ün! Duî! Trei! —
O-u trei! i duî gardetti s’aberòn e so berette d’in testa e-e cacciòn per l’aia.
E alua sücesse ‘na scena, ch’a pariæ incredibbile, s’a nu fuise vea. Sücesse cho-u Pinocchiu e u Muchettu, quande se viddan curpii tütti duî da-a mæxima desgraççia, invece d’arestâ murtificæ e amagunæ, cumençòn a alümâse e so uege cresciüe a desmezüa, e, doppu mille smorfie, finìn cun dâ ‘n scciüpun de rie.
E rizan, rizan, rizan da duveise areze u corpu: ma insci-u ciü bellu du rie, u Muchettu tütt’assemme u se quêtò e cangiandu de cuu e anandu in stranbælun, u disse a l’amigu:
— Agiüttu, agiüttu, Pinocchiu!
— Cose ti g’hæ?
— Ahimemì, n’ariesciu ciü a stâ dritu in pê.
— A nu m’ariesce ciü manc’a mie — criò u Pinocchiu, cianzendu e traballandu.
