 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Sulu? Saiemu ciü de çentu figgiö.
— E u viagiu o-u fæ a pê?
— Da chì a ‘n pô passiâ de chì u caru ch’u me deve piggiâ e purtâ scin drentu i cunfin de quellu furtünatiscimu paize.
— Cose paghieiva so-u caru u passesse oua!...
— Perché?
— Pe veddive partî tütti insemme.
— Resta chì ancu-in pitin e ti ne veddiæ.
— Nu, nu, vöggiu turnâ a caza.
— Aspeta atri duî menüti.
— Ho aspêtòu sciña troppu. A Fue’ a saiâ in peña pe mi.
— Povia Fue’! Cos’a g’ha puiia, foscia che te mangia i ratti penüghi?
— Ma alua, — disse u Pinocchiu — ti t’ê proppiu següu che ‘nte quellu paize nu gh’é mancu ina scöa?...
— Mancu l’unbra.
— E mancu i meistri?...
— Manc’ün.
— E nu gh’é l’ôbligu de stüdiâ?
— Mai, mai, mai!
— Che bellu paize! — disse u Pinocchiu, sentinduse vegnî da culâ a sàiva — Che bellu paize! Mi nu ghe sun mai stætu, ma mo-u figüu!...
— Perché nu ti vegni ti ascì?
— L’é inüttile che ti me tenti! Ouamai ho prumissu a-a buña Fue’ de ese ün figgiö de giüdiççiu, e nu vöggiu mancâ de parolla.
— Dunque adiu, e salütime tantu u ginazziu!... e u licêu ascì, se ti l’incuntri pi-a stradda.
