drentu: ma invece, fuise u gran duu o u gran rôdimentu de stömmagu, fætu stà ch’u cheite svegnüu.

Quand'u se repiggiò, u se truvò desteizu survia ‘n sufà, e a Fue’ a gh’ea da-a rente.

— Sta votta ascì te perduñu — ghe disse a Fue’ — ma guâi a ti se ti me ne fæ ün’atra de to!... —

U Pinocchiu u prumisse e u züò ch’u l’aviæ stüdiòu, e ch’u se saiæ cunpurtòu senpre ben. E u mantégne a parolla pe tüttu u restu de l’annu. Defæti, a-i exammi de vacançe u l’ebbe l’ônû de ese u ciü bravu da scöa; e i so purtamenti in generâ fün giüdicæ cuscì lôdeivi e sudisfaçenti, chi-a Fue’, tütta cuntenta, a ghe disse:

— Duman finarmente u to dexideiu u saiâ apagòu.

— Saiv’a dî?

— Duman ti finiæ d’ese ün mariunettu de legnu, e ti vegniæ ün figgiö cumme se de’. —

Chi n’ha vistu a feliçitæ du Pinocchiu, a questa nutiççia tantu suspiâ, u nu puriâ maiciü figüâsia.

Tütti i sö amixi e cunpagni de scöa duveivan ese invitæ po-u l’ündeman a ‘na gran culaçiun in caza da Fue’, pe festezzâ insemme u grande avegnimentu: e a Fue’ a l’aiva fætu preparâ düxentu taççe de cafe’ e læte e quattruçentu panetti sparmæ de bitiru de drentu e de föa. Quella giurnâ a prumetteiva d’ariêscî ben bella e tantu allegra: ma...

Pe desgraççia, inta vitta di mariunetti, gh’é delungu in ma ch’u l’aruiña ogni cosa.