 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
l’ea de færu, u se transfurmò tütt’assemme inte ‘n’anghilla viva che scügiandughe d’inte muen a sparì inte ‘n rianellu d’ægua ch’ea in mezu a-a stradda.
— Ah! sci? — criò u Pinocchiu senpre ciü inurbiu da-a futta — So-u batente u l’é spariu, mi cuntinuiô a piccâ a sun de casci. —
E arôsànduse ‘n pitin, u te lasciò partî ‘na suleniscima peçâ ‘nta porta da caza. U curpu u fü mai tantu forte, cho-u pê u penetrò intu legnu pe meitæ: e quande u mariunettu u s’apruvò a tiâlu föa, a fü tütta fadiga inüttile: percose u pê u gh’ea arestòu ciantòu drentu, cumme ‘n ciôu rebattüu.
.jpg)
Figüæve u povou Pinocchiu! U duve’ passâ tüttu u restu da nötte cu-in pê in tæra e l’atru per l’aia.
A-a matin, insci-u fâ du giurnu, finarmente a porta a s’arvì. Quella brava bestieta da Lümaçça, pe chinâ do-u quartu cian scin o-u purtun da
