 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Dixan ch’u segge ün cattivu suggettu, ün pelandrun, ün vêu scaviççu...
— Calünnie! Tütte calünnie!
— Ti u cunusci tie stu Pinocchiu?
— De vista! — rispuze u mariunettu.
— E ti che cuncettu ti n’hæ? — ghe dumandò u vegettu.
— A mi u me pâ ün gran bravu figgiö, pin de cuæ de stüdiâ, ôbediente, afeçiunòu a so puæ e a-a so famiggia... —
Mentro-u mariunettu u l’inrestava a faccia fresca tütte ste bôxîe, u se tuccò u nazu e u s’acorse cho-u nazu u se gh’ea alunghiu ciü che ‘n parmu. Alua tüttu sciaatòu u cumençò a criâ:
— Nu stæ a dâ amente, galantommu, a tüttu u ben che ve n’ho ditu; perché cunusciu beniscimu u Pinocchiu e possu âsegüâve mi ascì ch’u l’é proppiu in ascaiçòu, ün dizubediente e ün desvügiòu, e che invece d’anâ a-a scöa, u va cu-i cunpagni a fâ u magnæra! —
Sübbitu ch’u l’ebbe prununçiòu ste poule, u sö nazu u s’ascürtì e u turnò a-a grandeçça natürâ, cumm’u l’ea primma.
— E cumme mai t’ê tüttu giancu a sta mainea chì? — ghe dumandò tütt’assemme u vegettu.
— Ve diô... sença aveddimene, me sun frettòu a ‘na miagia ch’a l’ea stæta ingiancâ de frescu — rispuze u mariunettu vergugnanduse a cuntâ che l’aivan infainòu cumme ‘n pesciu, pe poi frizzilu inta puela.
— E da tö giacchetta, de tö braghette, e da tö beretta cose ti n’hæ fætu?
