Alua cos’u fa? U schitta da tæra, u l’abucca quellu fangottu infainòu, e tegnindulu lascu cu-i denti, u sciorte curindu da-a grotta, e via cummo-u scentu!
U pescòu, araggiòu da matti de veddise scciancâ d’in man ün pesciu, ch’u l’aviæ mangiòu tantu vuentea, u s’apruvò a scurî u can; ma fætu pochi passi, ghe végne ün scciüpun de tussa e u duvette turnâsene inderê.
Intantu l’Alidôu, doppu ch’u l’ebbe truvòu u strazettu ch’u purtava o-u paize, u s’afermò e u pôsò cun delicateçça in tæra l’amigu Pinocchiu.
— Quante te devu ringraçiâ! — disse u mariunettu.
— Nu ghe n’é de bezögnu — replicò u can — ti ti sarvasci mi, e quellu chi é fætu é reizu. Se sa: a stu mundu bezögna tütti agiütâse l’ün l’atru.
— Ma cumme l’é che t’ê acapitòu inte quella grotta?
— Ea ancun chì desteizu insci-a ciazza ciü mortu che vivu, quando-u ventu u m’ha purtòu da luntan ün prefümin de frîtüa. Quell’ôdû u m’ha