 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U Pinocchiu u cuinta a ese fritu inta puela cumme ‘n pesciu.
Inte quella cursa despiâ, ghe fü ün mumentu
teribbile, ün mumentu intu quæ u Pinocchiu u se
credette persu: perché bezögna savei che l’Alidôu
(questu u l’ea u numme du can mastin) a força de
curî e curî, u l’aiva quæxi aciappòu.
Baste dî cho-u mariunettu u se sentiva derê ün parmu l’ansciâ affanuzu de quellu bestiaçça e u ne sentiva sciña a vanpâ cada de sciüsciæ.
Pe so buña furtüña a ciazza a l’ea ormai vexiña e u mâ u se vedeiva li a pochi passi.
Cumm’u fuì insci-a ciazza, u mariunettu u fe’ ‘n beliscimu schittu, cumm’aviæ pusciüu fâ ‘na rænetta, e u l’andò a cazze ‘nte l’ægua. U l’Alidôu invece u vueiva fermâse; ma rebelòu da l'asbriu da cursa, u l’intrò ‘nte l’ægua lê ascì. E quellu desgraçiòu u nu l'ea bun a nüâ; cuscì u cumençò sübbitu a fâ bulezzu cu-e çanpe pe stâ a galla: ma ciü u bulezava, e ciü u l’anava cu-a testa sutt’ægua.
Quand’u misse turna a testa de föa, u povou can u gh’aiva i öggi stralünæ e pin de puiia e, baiandu, u criava:
— Negu! negu!
— Creppa! — ghe rispuze u Pinocchiu da luntan, ch’u se veddeiva ormai següu da ogni péigu.
— Agiüttime, Pinocchiu câu!... sarvime da-a morte!... —
