 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
ch’aniô a ascundime? Oh quante l’ea megiu, mille votte megiu che fuise anætu a-a scöa!... Cose sun stætu a dâ amente a sti cunpagni chie, che sun a mæ dannaçiun?... E u meistru u me l’aiva ditu!... e mæ muæ a me l’aiva ripetüu: — Avardite da-i cattivi cunpagni! — Ma mi sun ün testardu... ün brüttu çüccun... lasciu dî tütti e dapö faççu senpre a moddu mæ! E doppu me tucca scuntâle... E cuscì, da che sun o-u mundu n’ho mai avüu ün quartu d’ua de ben. Segnû câu! Cose ne saiâ de mi, cose ne saiâ de mi, cose ne saiâ de mi? —
E u Pinocchiu u cuntinuava a cianze, a criâ, a dâse di pügni insci-a testa e a ciammâ pe numme u povou Genniu, quande tütt’assemme u sentì ‘n rümû surdu de passi che s’avexinavan.
U se gjò: ean duî carabinê.
— Cose ti fæ cuscì acuegòu pe tæra? — dumandòn o-u Pinocchiu.
— Ascistu questu mæ cunpagnu de scöa.
— Gh’é vegnüu mâ?
— Pai de sci!...
— Atru che mâ! — disse ün di carabinê, chinanduse oservandu u Genniu da-a vexin — Questu figgiö u l’é stætu inciagòu inte ‘na tencia: chi l’é che l’ha inçervellòu?
— Mi nue! — burbuttò u mariunettu ch’u nu gh’aiva ciü sciou in corpu.
— Se nu t’ê stætu ti, alua chi l’é stætu a inciagâlu?
— Mi nue! — ripete’ u Pinocchiu.
— E cun cose l’é ch’u l’é stætu feriu?
