— A niatri ne inporta tantiscimu perché ti ne fæ fâ brütta figüa cu-u meistru...
— Perché?
— Perché i sculâi che stüddian, fan senpre scunparî quelli, cumme niatri, che nu g’han cuæ de stüdiâ. E niatri nu vuemu scunparî! Niatri ascì gh’emmu u nostru amû proppiu!...
— E alua cose l’é ch’ho da fâ pe cuntentâve?
— Ti g’hæ da piggiâ in gritta, ti ascì, a scöa, a leçiun e u meistru, ch’en i nostri trei gren nemixi.
— E se mi vuese cuntinuâ a stüdiâ?
— Niatri nu t’amiemu ciü in faccia, e a-a primma ôcaxun ti-a faiemu pagâ!
— In mæ veitæ me fæ squæxi rie — disse u mariunettu cu-ina scrulladiña de testa.
— Ohu Pinocchiu! — criò alua u ciü grande de quelli figgiuami, andandughe insci-u muru. — Nu stanni a vegnî chì a fâ u smargiassu: nu stanni a vegnî chì a fâ tantu u gallettu!... perché se ti nu ti g’hæ puiia de niatri, mancu niatri gh’emmu puiia de ti! Aregordite che ti t’ê sulu e niatri semmu in sette.
— Sette cumme i peccuei murtali — disse u Pinocchiu cu-ina gran rizata.
— Ei sentiu? U n’ha ôfeizu tütti! U n’ha ciammòu cu-u numme de peccuei murtali!...
— Pinocchiu! dumandine scüza de l’ôfeiza... che sedunca, guâi a ti!
— Cuccu! — feççe u mariunettu, battenduse cu-u diu éndexu a punta du nazu, in segnu de minciunatüa.
— Pinocchiu! ‘mia ch’a finisce mâ!...