 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U meistru u l’avertiva tütti i giurni, e a buña Fue’ ascì a nu mancava de dîghe e de ripetighe ciü votte:
— Danni amente, Pinocchiu! Quelli to cunpagnüççi de scöa primma o doppu finian cu-u fâte perde l’amû o-u stüddiu e, foscia foscia, cu-u tiâte adossu quarche grossa desgraççia.
— Nu gh’é peigu! — rispundeiva u mariunettu, scrulandu e spalle e tucanduse cu-u diu éndexu[1] in mezu a-a frunte, cumm’a dî: «Gh’é tantu giüdiççiu chì drentu!»
Oua sücesse che ün bellu giurnu, mentr’u caminava versu a scöa u l’incuntrò ‘na banda di solliti cunpagni, che andandughe incuntra, ghe dissan:
— Ti-a sæ a gran nutiççia?
— Nu.
— Chì vexin in mâ l’é arivòu ün Pesciu-can, grossu cumme ‘na muntagna.
— Davei?... Ch’u segge quellu mæximu Pesciu-can de quande l’é negòu u mæ povou puæ?
— Niatri anemmu a-a spiagia a veddilu. Ti vö vegnî ti ascì?
— Mi nu; mi vöggiu anâ a scöa.
- ↑ Ancö l'éndexu u saiæ suu che quell'övu de màrmou o de legnu ch'u mustra a-e galiñe unde g'han da fâ l'övu. Mi m'è parsciüu giüstu restituî a sta poula tütte e so antighe prupietæ, primma che ghe-e sexissan i-a seressan intu pulâ. S’a nu ve güsta, alua fæ mustra che ghe segge scritu indiçe.
