— Oh! sun stüffu de fâ senpre u mariunettu! — criò u Pinocchiu, danduse ‘n scôpelottu — Saieiva l’ua che mi ascì vegnisse ‘n ommu...

— E ti-u vegniæ, se ti to-u saviæ meitâ...

— Davei? E cose possu fâ pe meitâmiou?

— ‘Na cosa façiliscima: pigiâ l’àndiu a ese ‘n figgiö cumme se de’.

— E se mai che nu-u sun!

— Tütt’atru! I figgiö savi sun ôbedienti, e ti invece...

— E mi nu ôbedìsciu mai.

— I figgiö sâvi piggian amû o-u stüddiu e o-u travaggiu, e ti...

— E mi invece faççu u pelandrun e staggu a torçiu tüttu l’annu.

— I figgiö sâi dixan senpre a veitæ...

— E mi senpre e bôxîe.

— I figgiö sâi van vuentea a-a scöa...

— E a mi a scöa a me fa vegnî i duî de pança. Ma da ancö in avanti vöggiu cangiâ vitta.

— Ti mo-u prumetti?

— O-u prumettu. Vöggiu vegnî ün figgiö cumme se de’ e vöggiu ese a cunsulaçiun du mæ povou puæ... Dund’u saiâ u mæ povou puæ a quest’ua?

— Nu-u sò.

— Gh’aviô mai a furtüña de pueilu turna vedde e abraççâ?

— Creddu de sci: ançi ne sun següa. —

A questa risposta a fü tanta e tâ a cuntenteçça du Pinocchiu, ch’u piggiò e muen da Fue’ e u cumençò a baxâghie cun tanta füga ch’u paiva quæxi föa de