 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Alua, cunpâ Geppettu — disse u bancâ in segnu de paxe fæta — quæ u l’é u piaxei che vuei da mi?
— Vurieiva ün pô de legnu pe fabbricâ u mæ mariunettu. Mo-u daiesci?
Meistru Tôgnu, tüttu cuntentu, u l’andò sübbitu a piggiâ d’insci-u bancu quellu toccu de legnu ch’u gh’ea stætu caxun de tante puiie. Ma quand’u fü li pe cunsegnâlu a l’amigu, u toccu de legnu u ghe dette ün scrullun e, scügiandughe cun viulença d’in man, u l’andò a sbatte cun força inti schinchi arensenii du povou Geppettu.
— Ah! l’é cun questu bellu gaibu, meistru Tôgnu, che vui regalæ a vostra roba? Ciü ‘n pô m’inranghî!
— Ve züu che nu sun stætu mi!
— Alua saiô stætu mi!...
— A curpa a l’é tütta de questu legnu...
— O-u so ch’a l’é du legnu: ma sei vuî che me l’ei tiòu inte ganbe!
— Mi nu ve l’ho tiòu.
— Bôxardu!
— Geppettu, nu m’ôfendei; dunque ve ciammu Pulentiña!...
— Aze!
— Pulentiña!
— Buriccu!
— Pulentiña!
— Brüttu macaccu!
— Pulentiña! —
