— Alua, cunpâ Geppettu — disse u bancâ in segnu de paxe fæta — quæ u l’é u piaxei che vuei da mi?

— Vurieiva ün pô de legnu pe fabbricâ u mæ mariunettu. Mo-u daiesci?

Meistru Tôgnu, tüttu cuntentu, u l’andò sübbitu a piggiâ d’insci-u bancu quellu toccu de legnu ch’u gh’ea stætu caxun de tante puiie. Ma quand’u fü li pe cunsegnâlu a l’amigu, u toccu de legnu u ghe dette ün scrullun e, scügiandughe cun viulença d’in man, u l’andò a sbatte cun força inti schinchi arensenii du povou Geppettu.

— Ah! l’é cun questu bellu gaibu, meistru Tôgnu, che vui regalæ a vostra roba? Ciü ‘n pô m’inranghî!

— Ve züu che nu sun stætu mi!

— Alua saiô stætu mi!...

— A curpa a l’é tütta de questu legnu...

— O-u so ch’a l’é du legnu: ma sei vuî che me l’ei tiòu inte ganbe!

— Mi nu ve l’ho tiòu.

— Bôxardu!

— Geppettu, nu m’ôfendei; dunque ve ciammu Pulentiña!...

— Aze!

— Pulentiña!

— Buriccu!

— Pulentiña!

— Brüttu macaccu!

— Pulentiña! —