 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
A dumandâ a limoxina u se vergugnava percose so puæ u gh’aiva senpre predicòu chi-a limoxina g’han u dritu de dumandâla sulu che i vegi e i marotti. I vêi povei, a stu mundu, meiteivi d’ascistença e cunpasciun, nu sun atru che quelli che, pe raxun d’etæ ò de moutia, se trövan cundannæ a nu pueise ciü guâgnâ u pan cu-u travaggiu de proppie muen. Tütti i atri g’han l’obbligu de travaggiâ; e se nu travaggian e patiscian da famme, tantu pezu pe lû.
Inte quellu mentre passò pi-a stradda ün ommu tüttu süòu e ansciante, ch’u se rebelava da lê cun gran fadiga duî caretti carreghi de carbun.
U Pinocchiu, giüdicandulu a-a fixunumia pe ‘n ommu bun, u se gh’acustò e, asbasciandu i öggi da-a vergögna, u ghe disse suttuvuxe:
— Mi-a faiesci a caitæ de dâme ‘na palanca, perché me sentu muî da-a famme?
— Nun üna palanca sula, — rispuze u carbunê — ma te ne daggu quattru, a pattu che ti m’agiütti a tiâ scin a caza sti duî carretti de carbun.
— Me maaveggiu! — rispuze u mariunettu quæxi ofeizu; — pe vostra reggula mi nun ho mai fætu l’aze: mi nun ho mai tiòu u carrettu!
— Megiu pe ti! — rispuze u carbunê — Alua, câu figgiö, se ti te senti proppiu muî da-a famme, mangite due belle fette da to süperbia, e amia ben de nu pigiâte ‘n’indigestiun.
Doppu pochi menüti passò pi-a via ün maççacan ch’u purtava insce-e spalle ‘na cuffa de câçiña.
— Mi-a faiesci, galantommu, a caitæ de ‘na palanca a ‘n povou figgiö ch’u bagia da l’apetittu?
