 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Anche due — rispuze u pesciu, ch’u l’ea ün Derfin mai tantu edücòu, cumme se n’atröva pochi inte tütti i muæ du mundu.
— Sciâ mo-u faieiva u piaxei de dîme se ‘nte quest’izua gh’é di paixi unde se posse mangiâ, sença arezegâ d’ese mangiæ?
— Següu che ghe n’é — rispuze u Derfin. — Ançi, ti n’atruviæ ün nu guæi lunxi de chì.
— E che stradda se fa pe anâghe?
— T’hæ da piggiâ quellu strazettu la, a-a manciña, e caminâ senpre dritu o-u nazu. Nu ti pö sbaliâ.
— Sciâ me digghe ‘n’atra cosa. Vuscià che sciâ passeggia tüttu u giurnu e tütta a nötte po-u mâ, sciâ nu l’avieiva incuntròu pe caxu ‘na barchettiña cun drentu mæ puæ?
— E chi u l’é tö puæ?
— U l’é u puæ ciü bravu du mundu, cumme mi sun u figgiu ciü cattivu che posse dâse.
— Cu-a burasca ch’ha fætu stanötte — rispuze u Derfin — a barchetta a saiâ anæta sutt’ægua.
— E mæ puæ?
— A quest’ua se l’aviâ culòu u teribbile Pesciu-can, che da quarche giurnu u l’é vegnüu a spantegâ u straggiu e a dezulaçiun inte nostre ægue.
— U l’é guæi grossu stu pesciu-can? — dumandò u Pinocchiu che za u cumençava a tremâ da-a puiia.
— S’u l’é grossu!... — rispuze u Derfin — Perché tì posci fâtene ‘n idea, te diô ch’u l’é ciü grossu che ‘n cazamentu de çinque cen, e u g’ha
