22

U Pinocchiu u scröve i laddri e pe ricunpensa de ese
stætu fedele u l’é missu in libertæ.


E l’ea za ciü che due ue ch’u si-a durmiva de güstu, quande versu a mezanötte u fü adesciòu da ‘n cicciuezu e da ‘n pissi-pissi de vuxiñe strannie che ghe parse de sentî ‘nte l’æa. Missu föa a punta du nazu do-u pertüzu du cazottu, u vidde riünie a cunseggiu quattru bestiete de pelamme scüu, che paivan gatti. Ma nu ean gatti: ean fuin, bestiete carnivue, leccarduñe mascime d’öve e de pullastrette zuene. Ün de sti fuin, stacanduse da-i so cunpæ, u l’andò do-u pertüzu du cazottu e u disse suttuvuxe:

— Bona Melanpu.

— Mi nu me ciammu Melanpu — rispuze u mariunettu.

— E alua chi t’ê?

— Mi sun u Pinocchiu.

— E cose l’é che ti fæ chie?

— Faççu u can da guardia.

— E u Melanpu und’u l’é? Und’u l’é u vegiu can ch’u stava ‘nte stu cazottu?

— U l’é mortu stamatin.

— Mortu? povou bestia!... U l’ea tantu bravu!... Ma a giüdicâte da-a fixunumia, ti ascì ti me paggi ün can de gaibu.

— Dumandu scüza, mi nu sun miga in can!...

— E alua chi l’é che t’ê ti?

— Mi su-in mariunettu.