 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U Pinocchiu u l’é aciapòu da ‘n manente ch’u-u
cunstrenze a fâ da can da guardia a ‘n pullâ.
U Pinocchiu, cumme puei figüâviou, u se misse
a cianze, a strilâ, a racumandâse: ma ean centi e crii
inüttili, percose li in gîu caze nu ghe n’ea, e da-a
stradda nu passava annima viva. Intantu se feççe
nötte.
Ün pô po-u spaximu da scarbattua ch’a ghe serava i schinchi e ün pô pi-a puiia d’atruvâse sulu e o-u scüu in mezu a quelli canpi, o-u mariunettu cumençava squæxi a vegnî da patî; quande tütt’assemme, vedenduse passâ ‘na ciæbella de d’atu a testa, u-a ciammò e u ghe disse:
— O ciæbelletta, ti mi-a faiesci a caitæ de liberâme da questu martöiu?...
— Povou figgiö! — rispuze a ciæbella, fermanduse inpietuxia a amiâlu — Cumme mai t’ê arestòu cu-e ganbe atanaggiæ inte sti færi amuæ?
— Sun intròu intu canpu pe cögge duî rappi de quest’üga muscatella, e...
— Ma l’üga a l’ea a tö?
— Nu...
— E alua chi l’é che t’ha mustròu purtâ via a roba di atri?...
— Gh’aiva famme...
— A famme, figgiu câu, a nu l’é ‘na buña raxun pe pueise aprupiâ da roba ch’a nu l’é a nostra.
— A l’é vea, a l’é vea! — criò u Pinocchiu cianzendu — ma ‘n’atra votta nu-u faiô ciü.
