 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
A quella sünaggiâ cunparse sübbitu duî chen mastin vestii da xandarmi.
Alua u giüddiçe, indicandu u Pinocchiu, u disse a-e guardie:
— A quellu povou diâu g’han arôbòu quattru munæe d’ôu; piggiælu e metteilu sübbitu in prexun. —
U mariunettu, sentinduse dâ questa sentença tra cappu e collu, u gh’arestò de stüccu e u vueiva prutestâ: ma i xandarmi, a scansu d’inüttile pèrdie de tenpu, gh’atappòn a bucca e u purtòn in gattorbia.
E lie u gh’ebbe da restâ quattru meixi: quattru lunghiscimi meixi: e u ghe saiæ arestòu anche de ciü, se nu se fuise dætu ün caxu furtünatiscimu. Perché bezögna savei che u zuvenu Inperatû ch’u regnava inta çittæ d’Aciappa-betordi, avendu ripurtòu ‘na gran vittoia cuntra i so nemixi, u l’urdinò de gren feste pübbriche, lümetti, föghi artifiçiæ, curse de cavalli e de veluçippedi e in segnu de maggiû giübbilu, u vosse ascì che fuise avertu e prexuin e mandòu föa tütti i delinquenti.
— Se sciorte de prexun i atri, vöggiu sciurtî mi ascie, — disse u Pinocchiu o-u carçê.
— Vuî nue, — rispuze u carçê — perché vuî nu sei du bellu nümmeru...
— Dumandu scüza, — ghe resegundò u Pinocchiu — mi ascì su-in delinquente.
— In questu caxu gh’ei mille raxuin — disse u carçê, e levanduse a beretta cun rispettu e salütandulu, u gh’arvì e porte da prexun e u-u lasciò scappâ.
.jpg)
