Pagina:Piaggio Poexie zeneize 1846.djvu/638

Da chi a ûn pö creppo dä famme.

Doppo tanto giâ, e regiâ
Me n’andeì da ûn formaggiâ
E mangeì pan, e salamme,
Rançio l’ûn, l’atro pösôu
E per vin, ûn pö d’axôu!...
Questo è stæto o mæ disnâ;

Ma son stæto fortûnôu,
Che ho sapûo, che tanti e tante
Per trovâ ûn pittin de pitto
Fén de miggia de tragitto
Chi a Ponente, e chi a Levante
Senza manco impîse a pansa,
Oh che paixi d’abbondanza!

Chi a fè ben son duì spuzoeì
Che se son tanto spaziæ
In sta Corsa de piaxeì
Perchè sûbito sbarchæ
S’han piggiôu ûn Legno apposta,
Son a Zena ritornæ
Camminando sempre in posta
Comme a moddo de Corrê
Senza giâse ciù inderrê;

Ma a onô e gloria da veitæ
Chi disnò ne-o bastimento
Ne restò ben ben contento,
Perchè son stæti trattæ
In Appolline, con spende
Poco e ninte, se gh’intende;
Cioè (sebben giorno de festa)
Quattro franchi solo a testa.

Ma strenzemmo l’argomento,
Ritorneì ne-o bastimento,