Pagina:Piaggio Poexie zeneize 1846.djvu/550

Ma o mandôn fito inderrê
Con de Conche e Spassuiæ.

Andò drito a-o Ponte Reâ,
Perchè o voeiva fâ a bûrletta
Ne-e Bûtteghe, de negâ
O Figgiêu, o Vegio e a Donnetta;
Ma no poendoghe riuscî,
O s’andò a asconde in to Porto...

Comâ caa, cose vêu dî,
Che m’ammiæ con l’êuggio storto?

No son cöse da scherzâghe,
Ma da cianze e da sospiâghe
E da fâne penitenza,
Perchè o fè di guasti assæ!...

Cattainetta, aggiæ pazienza,
No ghe fù mortalitæ,
E coscì ne parlo riendo...

Però sempre riflettendo
Co-a ciù grande serietæ
Che de giorno o l’è vegnûo,
Che se o ven de nêutte a-o scûo,
Quanti Danni ciù o causava!
Quanta Gente che negava!
In pensâghe ven orrô...

Ringraziemone o Segnô
Che a l’è stæta Provvidenza,
E celeste vea Clemenza.

Eppù in mezo a tante puïe,
Cattainetta, gh’ea da rïe
In stâ a vedde passâ a Banchi
Cöi, Tomate, Corbe, Banchi,
De Garitte drite in pê,