Pagina:Piaggio Poexie zeneize 1846.djvu/183

Tûtti dui Zoveni assæ
E da stessa complescion,
Scarso o primmo de dinæ,
O secondo gran riccon,
Perchè bravo in abbaccâ
O guägnava largamente ,
L’atro a forza de rimmâ
O viveiva parcamente.

Stava o poveo letterato
In t’ûn letto, e in t’ûnn-a stanza
Dove i venti favan sciato,
E a miseja a contraddanza,
C’ûn lensêu tutto pessôu
E ûn oeggê mezo sbëlôu!
Ma co-a freve chi o sbatteiva
Gran coraggio o se façeiva:

O mandò o Mego a ciammâ,
Ch’o gh’andò non senza stento,
Doppo fætose aspëtâ,
In te l’öa do montamento,
Presto o püso o gh’attastò,
O sbattè a bocca e scrollò
A perûcca misterioso!...

O Pöeta sospettoso,
Invâzôu dall’estro poetico,
O ghe disse in ton patetico,
Abbrassandoseghe a-o collo
Quæxi a segno de strangoâo:
« Semmo, amigo, e Mego cäo,
« Tutti duî figgi d’Apollo,
« A to arte a pêu ëse ä mæ
« D’ûnn-a grande ûtilitæ;