Pagina:Noberasco.Antologia.1930.pdf/55

— 57 —

Me vortêi presto a-o garzon:
E, no voendo paî mincion,
Domandêi coscì an passan:
Dî! sei careghi de gran?

Nò scignor: de carne umana,
Me risponde o birrichin;
Cose gh'aelo? a ghe pâ strana?
Sciâ me o diâ da chi a un pittin.

In ta stiva zù da basso
Ghe n’è un âtro çentanâ:
Sciâ veu forse un pö amiâ?
E ciù in là distante un passo

O spalanca un gran portello:
Sciâ se serve: m’inzenuggio,
E, tegnindome o cappello,
Infïo a testa in quello bûggio.

Che o Segnô pietoso e bon
O ve guarde eternamente
Da o sentî cose se sente
Sorva quello gran cadeon!

Me creddêi restâghe morto.
Tanto forte ho ribaltôu
Inderrae, che m’è scappôu
O cappello, e è andaeto in porto.

Ho lascióu dell’aja intrâ intrâ
Per smorzâ quello contaggio,
Poi fassendome coraggio
Ho vosciûo tornâ a mïâ.

Che spettacolo, mae câi!
Non ho visto o paegio mai.

Donne abretio zù stivae
Co-i figgieu ao pëto attachae,

Che riveddan, s’arvan, crïan,
Pregan, cianzan e sospïan.

E mïando i so figgieu....
Ma ho sentïo mancâme o coeu.

Me son subito levôu
E a-o garzon ho dimandôu: