Pagina:Noberasco.Antologia.1930.pdf/161

— 163 —

Martelôu lungo e magro, cûrvo comm’e sêu remme,
de tanto in tanto diva e solite giastemme;
o diva porc’a-o mondo, ûn aççidente a-o mâ
e, locciando da testa, continuava a remâ.
Sûssava ûnn-a pipetta, sott’a-i barbixi ascosa,
pronta ’na barzelletta, ben dita e spiritosa;
l’ëa tûtta ’na delizia a barchezzata a-o mêu
tra « evviva » e tra cioccate a-o vegio barcajêu.
Un dito popolare, savoneise de marca,
ä memoja riciamma a sêu storica barca;
se quarchedûn s’intoppa in t’ûn gosso strosciôu.
O me pä quello — o dixe — do vegio Martelôu.


E oscillasioin da sterlinn-a


Marotto
Scio Mego cäo, o l’è da ûn po’ de tempo
Che mi me sento gramo, ûn po’ indisposto,
Ho perso l’allegria: o mae contento
O deve avei cangiou proprio de posto.
Un giorno a pansa a me se vede apenn-a,
Tanto a l’è bassa e tanto a l’è sottì;
Conversasioin a fà cö-o fì da schenn-a
E scoexi o pà ca vêuggie scomparì.
Unn’ätro giurno poi, in te ûn momento,
A me se gunfia tanto da no dì,
Dûa come ûn balon, me dà tormento
E sorva tûtto a me fa scomparì.
Un faeto paigio o no m’è mai successo,
Doppo che porto a testa e che respio:
Mi gou digo de chêu e ghe confesso
Che me sento za stûffo e za avvilio.
In te sti movimenti me muggiè,
C’a l’ha ûnn-a serta dose d’esperiensa,
Quando l’ho molla e c’a me va inderè,
A perde o lûme dell’intelligensa,