Pagina:Noberasco.Antologia.1930.pdf/156

— 158 —

Sciû pe-a stradda soleggià,
Che a costezza o nostro mâ,
O l’è tûtto ûn gran sûnnâ,
O l’è tûtto ûn gran crià,
O l’è ûn mondo d’allegria.
Che o se fa a Santa Lûçia.


O pescio-can-gatto


Grasso, riondo comme ûn mei, vestïo
De neigro, e, — sorva a-o gipponetto gianco
Unn-a cadenn-a d’öu garantïo —
Sdraiòu in pötronn-a comme ûn ommo stanco.
O l’ha disnòu, e o ghe stàeto servïo
Un profûmmòu caffè: a le d'accanto
In sce ’n sofà o dorme arrensinïo
Un maestoso e lindo gatto gianco.
Questo quadretto o fa quaexi pensâ
A-o bello tempo in cui Adamo ed Eva
Stavan in to giardin a riposâ;
Ma l’innocensa a l’è andaeta sfûmando....
Ecco, miaeli un po’ lì: o no se dieva,
Ma tûtti doî son ingrasciâe röbando.


Gelosia


Ricordo: o l’ëa do meize de frevâ:
Unn-a seiann-a molto calma e ciaèa;
O l’ëa finïo l’opera a-o Ciabrèa,
E pe-e stradde languiva o carlevâ.
L’opera, bella assae, me l’ëa gûstâ
Assettòu in pötronn-a de platea;
Ricordo che o soprano a l’ëa ’na dea,
Che in vixibilio a me faxeiva andâ.
Ma mae moggê, ûn pettinin gelosa,
A l’ha sbottôu: — Ah! dunque, a t’è piaxûa!? —
— A primma donna? scì! che creatûa!....