Pagina:Noberasco.Antologia.1930.pdf/101

— 103 —

« Più sincer degl’immortali.... »
L’é giorno: a lûxe elettrica
A l’ha serrôu e parpelle,
E dorman sciù pe-a lattea
Stradda a miggaea e stelle;
Pü da gran festa olimpica
L’eco a l’ondezza ancon
Pe o çê spassôu da-e nûvee,
Bello ne-a mae vixion.


O neja!...


                                        Ad Antonio Pastore


Neia, e a vegne zù a strassetti
Ingianchindo tûtte e cose.
Ch’a se cince, ch’a se pöse
Dappertûtto, d’onde a veû!
A l’é a gioia di gardetti,
Che da-i eûggi ghe sfavilla
L’ardimento do Balilla,
Ch’o gh’ascäda e moén e i cheû.
Neia!... ûn paìze da Sciberia
L’é scappòu da i orsci gianchi
E aoa l’emmo propio a Banchi
E o se spuncia ancon ciû’n là.
Senti, Nino: a cosa, seria
A no l’é comme ä credemmo,
Perchè nuî gh’arrimediemmo
Con do bravo sciacchetrà.
Paxe ä paxe, guaera ä guaera:
No se scangia de natûa:
Chi a treisette ghe refûa
O finisce con pagâ.
Tiaene o collo a ûn pittantaera,
Chêugo, e faê ristreìto o broddo,
Poi veddieì che adaxo e ammoddo
S’arrangiëmo con Zenâ.