Pagina:Lunaio.reginna.1888.djvu/22

Serve a ninte ch'o mesce e ch'o tosce,
Gh'è di nesci che parlan da lö;
– Ghe vêu a prêuva ch'o posse conosce,
E domando sta prêuva a-o Dottô.

Misso o gran Mëgo a-e streite,
Se vorta da-o Scrivan
Con dî – « Segnô ghe-o meite »
E o sbraggia comme ûn can:
– Sciô Togno, sciö Tognin,
Sciä l'arve ûn po l'êuggin!
« No fa bezêugno! » (o maòto
Risponde) = « Ma perché?
« Perché (ripete sûbito)
« Conoscio chi sciä l'é! »
– « Oh, bravo! e allöa chi son?
« Unn'äze, ûnn'azenon!

A sto colpo de cannon,
termometro in te man,
(Ma però co' ûn certo[sic] ton,)
O Dottô disse a-o Scrivan:
– « Sciä no manche de rogâ
Testamenti, e scribacciâ,
Che per mi gh'affermo e zûo
Che chi o nostro sciö Tognin
O m'ha visto e conosciûo,
E o l'ha inzegno molto fin.

Dîto questo o scappò via
Pin de bîle, e cö de fêugo,
E o s'é ascöso in farmacia
Continuando a fâ o sò zêugo.