Pagina:Lunaio.Reginna.1884.djvu/53

Son là mescciæ con i angeì che aggiûttä
No n’han vosciûo nè a Satana nè a Dio,
Ma, pe godîse lô, lasciavan fä.

E, sciccomme no n’han nisciûn partïo,
Se no n’han bon in çê manco all'inferno
Che anche là ghe son visti maivïo.

E comm’a l’è che da-o segnale esterno
Ne mostran coscì tanto de soffrî?
E a mì Virgilio: là ne-o ciento eterno.

Questi no n’han speranza mai de moì,
E son in condizion coscì mai bassa
Ch’invidian quelli che veddan patî.

De lö memoia a-o mondo no trapassa,
De castigo e perdon son gente indegna,
No parlemmo de lö; ma veddi e passa.

E mì, ch’ammiäva in sciû, vist’ho ûnn’insegna,
Unn-a bandëa chi giàva e chi corrîva
Che d’affermâse a no me paìva degna.

E tanta e tanta gente ghe vegnîva
Tûtto derrê, che no n’aviæ credûo
Che ghe ne foïse tanta morta e viva.

Doppo d’aveì ciû d’ûn" riconosciûo,
Ho visto e conosciûo l'ombra d’ûn tale
Che pe indolenza o fäva o gran refûo.